KAPI KAPANDI

 KAPI KAPANDI

“Nasıl bir alışkanlıktır bu?” diye mırıldandı Ayşe. İnsan, nasıl her seferinde aynı hatayı yapmayı başarır? Üstelik bu hatalarından zarar görmesine, acı çekmesine rağmen, insan kendine neden bunu yapar? 

Düşüncelerinden sıyrılarak, kocaman kahve rengi kapıya baktı. Dijital ekranda kırmızı yazılarla “KAPI KAPANDI” yazıyordu. Bu sefer uçağını gerçekten kaçırmıştı.

İçinden herkesi ve her şeyi suçlamak geldi. Uçağa geç kalma sebeplerini düşündü. Dün akşam kapısını ansızın çalan misafir, arkadaşının getirdiği tatlıların sabah uykusunu etkilemesi... Bavulunun kötü tasarımından dolayı zor hazırlanması... Bindiği taksinin yavaş gitmesi… Azimle yerleri süpüren görevli bile gecikmesine sebep olmuştu. Uçağı kaçırması için o kadar çok sebep vardı ki.. 

Tüm dış etkenler sanki onun aleyhine çalışıyordu. Fakat yine de içi rahat değildi . Bu suçlamalar onu rahatlatmıyordu. İçindeki öfke, kızgınlık dinmiyordu. 

Uçağı kaçırmanın üzüntüsü ile birbirine bitişik, sabit sarı koltuklara oturdu. “Gerçekten benim suçum değilse, neden bu kadar düşünüyorum?” diye sordu kendine. 

Ayşe haklı çıkma isteğinden düşünemez hale gelmişti. Neyse ki, kendine soru sordu da, biraz düşünmeye başladı. 

Zihin soru cevap ile çalışır

Peki bu geç kalmalar neden hep benim başına geliyor? diye sordu kendine. 

Yoğun bir hayatı ve birçok işi vardı. Sabah kalkamıyordu. Çünkü akşam yatamıyordu. Fark ettiği şey onu çok etkilemişti. Akşam yatamıyor oluşu, akşama ertelediği işlerinden kaynaklanıyordu. Yemek, bulaşık rutininden çıktıktan hemen sonra, evin önceden ertelenen işlerine yöneliyordu. Çocukların ertesi gün okul için hazırlanması da cabasıydı. 

Fark etti ki, ertelemek onun için bir alışkanlık olmuştu.

Ama hayat buna izin vermiyordu. Ondan ilgi bekleyen ailesi vardı. Proje bekleyen iş arkadaşları vardı. Düzen bekleyen bir evi vardı. En önemlisi rahat bir uyku bekleyen bünyesi vardı.

Ertelenen her şey büyür.

Ertelediği her şey o güne birikmişti. Tam da iş için yurt dışına gideceği güne. Bu sefer ertelediği işlerden dolayı, evden vaktinde de çıkamamıştı. Ama hayat onu daha fazla beklemedi.. 

Hayat akıp gitmeye devam eder

Onun kurallarına uymadığında, insan aslında kendine zulüm eder. 
Ayşe’nin geç kalması kendine zarardı. Bu seferlik zararını bir başka bilet alarak karşılayabildi. Fakat bu alışkanlığını çözmeyi erteledikçe, onu bekleyen zararda büyüyecekti. 

Şimdi o kocaman kahve rengi kapıların bir anlamı oldu. Yanıp sönen “KAPI KAPANDI” işaretinin sadece bir uçak kapısı değil, hayatında onu bekleyen tüm sonuçlarla ilgili olduğunu daha iyi anlamıştı. Ertelenecek vakit kalmamıştı.

Akan vakit insanı asla beklemeyecekti. O ona verilen kurala uygun ilerliyordu.

Saniye saniye, dakika dakika. Hiç aksamadan.. 

İnsanoğlu bu hayatta erteleme seçeneğine sahip oldukça, kaybetmeye mahkumdur. 

Kaybedenlerden olmak istemiyorsan, sonra değil, şimdi. Hiç bir şeyi erteleme..  

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

 

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

 

 

***

 

"Milyarlarca insan içinde,

'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?

Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"

Yahya Hamurcu