ERTELEME!

ERTELEME!

 Masasının üstündeki dosyalar birikmişti. Yine yapılacaklar listesi vardı önünde. Camekanlı çalışma ofisi şeffaf olduğundan, iş yığınını herkes görebiliyordu.  “Patron yine söylenecek” diyebildi kendi kendine…

              Bir kahve alıp, planlama yapmaya karar verdi. Radyoda sevdiği kanalı açtı…Kahvesi gelinceye kadar, dışarıyı seyretmeye koyuldu. Simit satan adam yine köşedeydi. Küçük çocuğunu okuldan almış bir anne, elinden tutarak evine götürüyordu belli ki... Çok neşeli görünüyorlardı. Kim bilir çocuk neler anlatıyordu… Yaya geçidindeki yaşlı teyze, ona yardım edecek birini bekliyordu... Hayat kendi halinde akıp gidiyordu işte…

Koskoca hayatın yarısını geçirmişti Nisa; bazen ümidini yitiriyordu. Sürekli başkalarının peşinde koşmaktan, bir türlü hayallerinin peşinden gidememişti. Mesela anaokulu öğretmeni olmak istemişti. Çocukları o kadar çok seviyordu ki… Ama ailesinin yükü onun omuzlarındaydı. Küçük yaşta bir firmanın muhasebecisinin yanında işe başlamıştı. Sonra çok çalışıp, üniversiteyi de dışardan bitirip, müdürlüğe kadar yükselmişti. Azimli kızdı Nisa.

Hayatındaki herkese bu kadar emek vermişken, neden kıymeti bilinmiyordu ki? Kardeşinin okuması için, evlenmekten vazgeçmişti. Oysa ne çok sevmişti Ahmet’i…  Sessizce gözünden yaşlar süzüldü Nisa'nın. Ah… O da belki çocuğunu elinden tutup okula götürebilirdi şimdi…  Oysa bu kadar büyük fedakarlık yaptığı kardeşi, onu işi düşmedikçe aramıyordu bile…

Bu kadar emek boşuna mıydı yani. Üzülmemek elde değildi onun için. Herkes için koşturmuştu. Ailesinde yapılması gerekenleri hep o üstlenmişti. Babası öldüğünden bu yana evin hem annesi hem de babası olmuştu. Hiçbir zaman güçlü olmamıştı Nisa. Sadece güçlü görünmeye çalışıyordu. Güçlü görünmek için her şeyini ertelemişti. Gözyaşlarını bile…

Şimdi kalan ömrünün muhasebesini yapma zamanıydı.

Bir yerde okumuştu; "Bu hayatta taviz tavizi doğurur."  Aslında güçlü görünen Nisa'nın arkasında güçsüz biri vardı.

“Herkes kendi nankörünü dizayn eder bu hayatta.”

Nisa da böyle yapmıştı. Kendisini ertelemeyi seçmişti. Böylece nankörünü kendi dizayn etmişti. Babasının ölümü, annesinin hastalığı derken, kardeşini o büyütmüştü. Ancak içindeki küçük kızı, mahsun bırakmıştı Nisa.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; bu hayatta her şeyin aşırısı zararlıdır.

Nisa, başkaları için kendisini ertelemişti. Oysa uçakta bile oksijen maskesini önce annenin takması istenir. İnsan nasıl olurda kendini bu kadar feda eder? Bir insan için bir şeyleri feda etmenin bile bir ölçüsü varken, insan nasıl olurda aşırı fedakarlık yapar?

İşte Nisa’nın ertelediği şey sadece hayalleri değildi, aynı zamanda kendini ertelemişti.

Şimdi yeniden başlama zamanı Nisa, bu kez doğru hamlelerle ve deneyimlerle…

*** 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

 

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

 

 

***

 

"Milyarlarca insan içinde,

'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?

Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"

Yahya Hamurcu