CANIM AİLEM

CANIM AİLEM

Ahsen ve ailesi için sıradan bir akşamdı...

Sobanın arkasında, küçücük tabureden yaptığı çalışma masasına yerleşmişti bile Ahsen... Dayısının geçen bayram gönderdiği kartpostaldan kendine minik bir not kağıdı hazırlamaya çalışıyordu. Bir yandan da öğretmenin verdiği ödevini tamamlamaya çalışıyordu. Sobanın sıcaklığı o kadar iyi geliyordu ki... Babaannesi mutfaktaki bezleri yıkamış sobanın tellerine asıyordu. Babası ise kestaneleri çizmekle meşguldü. Dışarıdan bir ses duyuldu:

 - Boooooozaaaaa…

Kar yağarken en sevdikleri şey mahallenin bozacısının bozasını içmekti. Yıllardır mahallede kışları boza, yazları dondurmayı aynı seyyar satıcı sattığı için çocuklar Ali ağabeylerini çok severlerdi. Onu sesini nerede olsa tanırlardı.

Babası kestaneleri bıraktı. Üç katlı ahşap evlerinin cumbalı balkonundan aşağıya doğru seslendi “Ali Ağabey…”

Sepetteki parayı aşağıya uzatırken, bozacının tencereye doldurduğu bozayı özenle dökmeden yukarı doğru çekmeye çalışıyordu Ahsen’in babası. Annesi Ayten hanım geçen sefer boza sepete döküldüğü için çok kızmıştı... Neyse ki bu sefer kazasız belasız boza yukarıya çıkmıştı…

Herkes sobanın başında bozalarını yudumlarken, tarçın elden ele dolaşıyordu. Sonunda kestanelerin çizilme işi bitmiş; Kardeşi Ümit, kestaneleri sobanın üzerine yerleştirmeye başlamıştı. Eline aldığı maşayla bu sefer kestaneleri yakmadan pişirebilecek miydi acaba? Azimliydi Ümit, bu kez bu işi başaracaktı… Kimse bugün yanmış kestane yememeliydi. O sırada o gün okulda kırılan camın öyküsünü nasıl da heyecanlı heyecanlı anlatıyordu. Herkes mutlu herkes bir şeylerle meşgul...

Çünkü kalabalık olmak, grup olmak değildir.

Ahsen’in ailesinin bir amacı vardı. O yıllarda aile olmanın da bir amacı vardı. Herkes birbiriyle meşgul, insanlar birbirinin ihtiyacını görme derdindeydi. En küçüğünden en büyüğüne insanlar ailenin ortak ihtiyaçlarına yönelmişti. İşte bu yüzden aile olmak çok önemliydi.

Ailenin en küçüğü olmak da, en büyüğü olmakta sorumluluktu. Ümit de, babaannede bir şeylerle meşgul, aileye katkı sağlamayı amaçlıyordu. Her aile bireyi elinden geldiğince…

İnsan bir değil birleşendir.

Bu sebeple farklı insanlar bir araya gelip birleştiğinde, o farklılıklar o aileyi zenginleştirir. Mesele, aile bireylerini ve  kendini tanımasında... Birbirinin ihtiyaçlarını görmesinde…

Aile bireylerinin farklılaştığı, bireyselleştiği böyle bir dünyada, neden insanların çoğu birleşen değil, bir olmaya çalışıyor?

Peki seksenlerde yaşayanların deneyimlediği bu örnek aileler şimdi nerede?

Neden insanlar aynı amaç doğrultusunda bir araya gelemez oldu?

İnsanların çoğu, aile olmanın amacını unuttu.

Aile olmak, evlenmek yada çoğalmak değildi…

Peki aile olmanın amacı ne idi?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

 

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

 

 

***

 

"Milyarlarca insan içinde,

'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?

Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"

Yahya Hamurcu