BAYRAM...

BAYRAM...

Gözlerini sımsıkı kapatmış, sabahın olmasını bekliyordu. Ne yaptıysa bir türlü uykusu gelmiyordu.

Nasıl gelsin ki? Evdeki kimse uyumamış, bayram telaşı devam ediyordu. Annesi bakalavanın şerbetini hazırlıyordu. Babası, azimle kapının kolunu hala tamir etmekle uğraşıyordu. Ablası ise ayakkabıları boyuyordu. Elif ise “Henüz sen küçüksün, hadi bakalım yatağa…” diyerek odasına gönderilmişti… Nasıl uyuyabilirdi ki, o çok istediği kırmızı parlak bağcıklı ayakkabıları da bayram için alınmıştı, bir haftadır giyeceği günü yani bayramı bekliyordu. Bir gece daha nasıl bekleyecekti. Hem zaten küçüktü ama annesine evi temizlerken yardım etmişti. Neden şimdi uyuması gerekiyordu ki…

Elif’in evinde bayram bir başkaydı. Gerçekten bayramdı. Onlar için bayram:

Buluşmaktı…

Kavuşmaktı…

Birleşmekti…

Çünkü insan bir değil, birleşendir.

Elif'in annesi kızlarının bayramı kendi öğrendiği bayramlar gibi yaşaması için çok özen gösterirdi. O sebeple, hazırlıklar yapar misafirlerini en iyi şekilde ağırlar ve misafiriğe gidilecek yerlerle ilgili hazırlıklı olurdu.

Kızlarına da sık sık öğüt verirdi…

“Bayram sıradan bir gün değildir yavrularım. Emek ister, hazırlık ister. Bunları yapanın bayramıda bayram gibi geçer” derdi.

Elif bunları çok dikkatli dinler, gelecekte kendi ailesi ile geçireceği bayramları hayal ederdi. Annesinin yerine kendisini koyar, yapacaklarını ve bayram hazırlıklarını hayal ederdi. Kendiside kendi çocuklarına bayramı öğrendiği şekliyle öğretmeliydi…

Şimdilik bayram çocuğu olarak yarın  ki bayramın heyecanını taşıyordu. Bayramlık kıyafetlerini babası almıştı. Bir haftadır bayramda giyeceği günü bekliyordu. Annesi bayram harçlıklarını toplayacağı keseyi ayrı, şeker toplayacağı keseyi ayrı dikmişti. Hem de elbisesine uyumlu renklerde…

Şimdilerde insanlar, Elif ve ailesinin aksine “Ah nerede o eski bayramlar?” diye sorular soruyor...

Peki nerede o eski insanlar?

Nerede verilen günün, bayramın kıymetini bilenler?

İnsan neyi neden yaptığını bilirse, günü de bayram olur.

Aslında her bayramın öncesinde bir armağanı var.

Armağanı alan mutluluğundan bayramını yapar...

Peki bu armağan nedir?

Bayramın hazırlığı, heyecanı, telaşı…

İşte bayram bu yüzden çok anlamlıydı.

Elif için kırmızı pabuçları da öyle...

O, bayramlığını giyeceği günü beklerken hazırlanmıştı,

Annesi ve babası evdeki hazırlıkları ile…

Peki bayramı yaşamak için çocuk mu olmak gerekirdi?

Bayram nasıl olmalıydı?

Aslında insanın bayramı, sahip olduklarındaydı…

Ancak insan sahip olduklarının önemini yitirdikçe,

Sahip olamadıklarını fark ettikçe, bayramlarını da yitirmişti…

Oysa bayram mübarek, öncesi kıymetli, ödülü ise mutluluktu...

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

 
İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.
 
"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

***

 

"Milyarlarca insan içinde,

'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?

Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"

Yahya Hamurcu