MEKTUP

MEKTUP

Sevgili kardeşim, Merhaba…

Ben Ahmet. İlkokul 3. sınıfa gidiyorum. İstanbul’da annem, babam, ablam ve kardeşimle yaşıyorum. Babam çalışıyor. Annem ev hanımı. Okulum evime çok yakın. Kendi başıma yürüyerek gidebilecek kadar büyüdüm. Sınıfımız çok güzel. Okulumuz da çok güzel. Öğretmenimiz anne gibidir. “Benim çocuklarım” diye başlar konuşmaya... “Benim çocuklarım geleceğin azimli gençleri olacak” der hep bize…

Bugün okulda, Türkçe dersinde öğretmenimiz bize mektuptan bahsetti. Eskiden cep telefonu yokken, mektup denilen kağıda yazacaklarını yazıp, zarfa koyarlarmış. Postahane denilen yerden birbirlerine mektup gönderirlermiş.

Dedem askerdeyken, babaannem ona çok mektup yazmış. Şimdi mektup yok. Görüntülü herkesle konuşabiliyoruz. Mesela, benim Almanya’da halam var. Özlersem görüntülü hemen arayabilirim.

Hiç tanımadığım kardeşim…

Öğretmenimiz tanımadığımız birine mektup yazma ödevi verdi. Ben seni seçtim. Seni hiç tanımıyorum ama hitap kısmına kardeşim yazdım. Çünkü annem bir defasında, “Müslümanlar kardeştir” demişti.

Son günlerde seninle ilgili bir çok şeyi televizyonda izliyorum kardeşim. Ülkendeki savaş sebebiyle, yiyecek bulmakla ilgili sıkıntı yaşıyormuşsun. Bizim evdeki yemeklerden sana göndersem, ulaşır mı acaba? Annem çok güzel yemek yapar. Ama senin ülkene nasıl yemek gönderebilirim ki?

Babam geçenlerde musluğu açık bırakan kardeşime çok kızdı. Çünkü senin ülkende su sıkıntısı varmış. Elektrik yokmuş. Karanlıkta korkmuyor musun? Ben doğduğumdan beri, bizim musluklarımızdan hep su akar. Su olmayınca ne yapılır bilmiyorum? Peki musluktan su akmadığı zaman, siz ne yapıyorsunuz?

 Haberler yıkılmış evleri gösteriyor. Ben bu görüntüyü, bizim ülkemizdeki Şubat depreminde görmüştüm. Deprem olmadan binalar nasıl yıkılır ki?

Sahi sen iyi misin?

Korkuyor musun?

Ben çok korkardım eminim. Geçen bir fırtına çıktı öyle bir gök gürledi ki çok korktum. Koşarak annemlerin odasına gittim. Ama bu aramızda kalsın. Çünkü bu bir sır… Dedem “Sen artık büyüdün, abiler korkmaz ki!” demişti.

Haberler senin annenin öldüğünü söylüyor. Doğru mu bu? Öğretmenimiz annesi olmayan çocuklar öksüzdür demişti. Şimdi sen öksüz mü oldun? Annem olmasa bize kim bakardı bilmiyorum. Peki şimdi sana kim bakacak? Kime sarılacaksın sen? Ama ablam, “Onlar ölü değil, şehittir” demişti. Annem de “Şehitler cennete gider” demişti. O zaman senin annen, cennette olmalı… Bu güzel bir şey ama, annesiz sen ne yapacaksın?

Senin için dua edeceğim. Kardeşime de söyleyeceğim. O daha çok küçük. Çocukların duası kabul oluyormuş. Belki bizim duamızda kabul olur…

Kardeşim, buralar bildiğin gibi… Bizim ülkemizde savaş yok. Ama çok endişeliyim senin için… Merak ediyorum seni. Senin yaşadıklarını ben yaşasam, ne yapardım bilmiyorum. Ama senin hep gülümseyen yüzünü görüyorum. Bunca şeye rağmen nasıl hala gülümseyebiliyorsun?

Bu mektubu sana nasıl göndereceğimi bilmiyorum. Ama şunu biliyorum:

Seni çok seviyorum. Hiç tanımadan çok seviyorum...

Sevgiler…

Kardeşin Ahmet..

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

 

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

 

 

***

 

"Milyarlarca insan içinde,

'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?

Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"

Yahya Hamurcu