STANDART

STANDART

Leyla, otuzlu yaşların ortalarında, zamanının çoğunu evinde geçiren bir hanımdı. Eşi ile okul yıllarında tanışmış,  sonra evlenmişlerdi. Eğitimini aldığı mesleğini üç yıl yaptıktan sonra, oğlu Mert’in doğumu ile iş hayatına son vermişti. Eşi azimli ve çalışkan bir adamdı. Leyla’nın standart bir hayatı vardı.

Oğlu Mert yedi yaşına gelmiş, okula başlamıştı. Bütün zamanını oğluna ayırırken, şimdilerde sıkılmaya başlamıştı. Leyla’nın günlük rutinleri vardı. Sabah kalkar kalkmaz evin kedisi ayağına dolanır, önce onu sever ve doyururdu. Sonra hemen kahvaltıyı hazırlar, eşi işe, oğlu ise okula gittikten sonra kız kardeşi ile sohbet saati başlardı. En yakın arkadaşı Nalan’la sohbet saati kahve eşliğindeydi. Sonunda ortalığı toplar, yemeği hazırlardı ve oğlu okuldan gelirdi. Hafta sonları ise piknik, aile büyüklerini ziyaret, haftalık alışveriş derken günler birbirinin kopyası gibi geçip gidiyordu...

Artık sıkılmıştı. Hayatında bir farklılık, bir macera, bir yenilik istiyordu. Yine eşini işe, oğlunu ise okuluna gönderdiği bir gün, sıkıntıdan patlamak üzere olduğunu zannettiği bir sabah, kahvesini yaptı ve televizyon karşısına geçti. Televizyon izleme alışkanlığı da yoktu ama sıkıntıdan ne yapacağını şaşırmıştı. Üniversitenin hazırlık sınıfında çok iyi düzeyde yabancı dil öğrenmişti. “Bari faydalı bir iş yapayım” düşüncesi ile yabancı bir kanal açtı. “Standart hayatım yabancı dilimi bile köreltmiş” düşüncesindeyken bir son dakika haberi yayınlanmaya başladı. Her yer alev alev... İnsanlar kaçışıyordu. Çocuklar yaralı, ölüler vardı. Kendi oğlu geldi gözünün önüne... Ekranda gördüğü yaralı çocuk ne kadar da oğluna benziyordu. İçi ürperdi. Ölen çocuğun annesi inanılmaz bir şekilde ellerini göğe kaldırmış dua ediyordu. Babası ise şükrediyordu. Leyla şaşkın izlemeye devam etti. Binaların altında kalmış insanlar vardı.

Bu nasıl bir bombardımandı? Nasıl adaletsiz bir saldırı? Masum insanlar, çocuklar, kadınlar vardı. Silahları yoktu ve savunmasızlardı. Bombalanan binanın hastane olduğunu söylüyordu sunucu. Şaşkınlığı iyice artmış, artık kelimeleri duymuyor, sadece gözlerinden süzülen yaşları silemeye çalışırken hıçkırıklarına engel olamıyordu. Nasıl olurdu bu?

En önemlisi neden bunların farkında değildi ki? Kamera, enkaz altında kalmış bir köpeği kurtarmaya çalışan küçük bir çocuğa yaklaştı. Artık gerçekten izlemeye dayanamıyordu. Kendini kurtarmış, o mahşer yerinde bir köpeği kurtarmaya çalışan bir çocuk vardı. Kollarında serum, yüzlerinde oksijen maskesi olan ölüler vardı.

Hastane nasıl bombalanır? Bunu yapan insan olabilir mi? Hangi duygu, hangi düşünce bu davranışı yaptırırdı ki insana...

Leyla, keskin bir koku ile salonda olduğunu fark etti. Fırına koyduğu yemeği unuttuğunu hatırlayarak mutfağa koştu. Mutfaktaki yemeğin dumanı ile enkazın dumanını ve insanların nefessizliğini hissetti. O insanlar kendi ülkesindeki depreme koşarak gelmişti. Nalan çok şaşırmış, çok etkilenmişti. Yemeği fırından çıkardı, pencereleri açtı, içeri giren hava ile biraz kendine gelmeyi başardı. Bir bardak su içtikten sonra kendine iyice geldi.

Artık çok utanıyordu. Televizyondaki sunucu, bu durumun aylardır devam ettiğini söylüyordu. Leyla ise bunu bilmiyordu...

Standart mı?

Standart hayatına şükretmesi gerektiğini çok acı bir şekilde öğrenmişti.

Peki şimdi şahit olduğu bu durum için ne yapması gerekiyordu?

İnsanoğlu, sahip olduğu her şeyi standart zanneder.

Oysa insanın sahip oldukları zamanla değişebilir. Bugün var olan, yarın yok olabilir. Yok olan da var olabilir. Buradaki  mesele, bir şeyin var olması ya da yok olması değildir. İnsanın, bu varlık ve yokluk ilişkisi içerisinde verdiği tepkileri kontrol edebilmesidir.

İnsanın standardı değiştikçe tepkileri de değişir. Bu durum, aynı şuna benzer: İki kolu olan bir insan, bunu standart zanneder. İki kol ile hayatını sürdürür. Çünkü doğduğu andan itibaren iki kol ile hayatını sürdürmüştür. İşlerini, hayatını, düzenini, hareketlerini hep bu iki kol üzerine düzenler. Standart rahattır. Bir gün aniden üçüncü bir kolu olsa ya da kollarından birini kaybetse, artık standardı yok olur. Kişi ne yapacağını bilemez ve tepkileri değişir…

Oysa doğan güneş ne kadar standarttı ve onun normaliydi?

Denizde yüzen balık…

Dağlar, ağaçlar, çiçekler ne kadar da standarttı?

İnsan, standardını kaybetmeden hayatını anlamalı; standartları eksildiği yada arttığı zaman da tepkilerini yönetebilmeli…

Peki ama nasıl?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

***

"Milyarlarca insan içinde,

'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"
Yahya Hamurcu