40 YAŞIM...

40 YAŞIM... 

Boşluğa bakarak öylece yürüyordu. Aklına eski günler geldi. Hani derler ya, insanın hayatı film şeridi gibi gözünün önünden geçip gider. Aynen öyle bir andı. 'Bu hayatta neleri doğru yaptım?' diye düşündü. Neleri doğru yapmış, nelerde yanılmıştı

Şimdiki halinden memnun muydu?

40 yılı geçti gözünün önünden. Çocukluğu, ergenliği nasıl da kısa sürmüştü. Annesinin 40 yaşlarını hatırladı. Aslında annesi de gençmiş o yaşlarında. Ama o yıllarda annesi çok büyükmüş gibi geliyordu. Oysa 40 yaş, ulaşılmaz bir yaş gibi gelmişti çocukken.

Aklı ermeye başladığında, ergenlik zamanlarında, annesinin yaptıklarını beğenmez, “Ben büyüdüğümde böyle olmayacağım” derdi.

“Kaç yaşına gelmiş kadın hâlâ yanlışlar yapıyor.”

Acımasızca eleştirileri vardı.

“İnsan 40 yaşına geldiğinde de doğru işler yapmaz mı canım?”

Ara ara anne babasının kavgasına şahit olurdu. Anne babası çok anlaşabilen bir çift değildi. Sürekli birbirlerine eleştirir, atışır, azimle tartışır, sanki birbirini bir daha görmeyecekmiş gibi birbirine laflar ederlerdi. Birkaç saat sonra tekrar yüz yüze bakarlardı. Bu durum onu çok kızdırır, böyle bir şeye şahit olmak onu çok üzerdi.

Ergenliği hep “Böyle olmayacağım, böyle yapmayacağım, göreceksiniz. Ben büyüdüğümde nasıl bir insan olacağım” diyerek geçmişti. Yıllar yılları kovaladı. Ergenlik denen süreç de geçmiş, yerini albenili bir genç kızlığa bırakmıştı. Ve artık tercih edilen, beğenilen bir genç kız olmuştu. Beğendikleri vardı. Artık bir beraberlik yolunda yavaş yavaş adımlar atmaya başlıyordu. Hayat ona, yaşı ile beraber tercihlerini sorgulatıyordu. Evet, başkalarında beğenmediği hayat hikâyesinin farklı bir senaryosunu yazması istenmişti ondan. Kahramanlar farklıydı, bakalım senaryolar nasıl olacaktı…

Okulunu bitirmiş ve yeni bir işe başlama süreci olmuştu. Kalabalık bir ortamda ilk defa insanlarla tanışma, kaynaşma ve çalışma sürecine girmişti. Bu onun çok da zorlandığı bir şey değildi. Aile içerisinde zaten bir var olma savaşı varken, dış dünyada da çok zorlanmamıştı. Hayat onu marifetli yetiştirmişti. Bu sebeple girdiği yerde göze çarpmış, marifeti dolayısıyla kısa sürede bir yere gelmişti. Bu, onun tercihlerini de değiştirmişti. Anne babasının öyküsü aklına geldi. Karşısına çıkan insanları 'en iyisi, daha iyisi' diyerek eliyordu.

Bir gün kahve sırasında hayatının yeni senaryosunu yazacağı insanla karşılaşmıştı. İlk aşklar nefretle başlardı. Öyle derlerdi ya! Onun da öyle oldu. 'Sen kahve alacaksın', 'Ben alacağım' derken küçük bir atışma başladı ve ona sinir olmuştu. 40 yılını geçireceği hayatının figüranlarından biriydi. İlk önce hiç anlaşamamalarına rağmen, daha sonra birbirlerine ilgi duymaya başladılar. Ne kadar da çok babasına benziyordu. Derken bu ilişki evliliğe kadar gitti. Genç kızlığında kendine verdiği sözler vardı. Anne babası gibi bir hayat yaşamamak. Öyle bir beraberliği olsun istemiyordu. İlk günler, birbirine alışma, kaynaşma sürecinden sonra artık herkesin ne olduğu yavaş yavaş ortaya çıkıyordu. Çünkü hayaller başka, gerçekler bambaşkaydı.

Kendi hayatında marifetli yetiştiği için, bir problem karşısında çok çabuk çözüm üretir, çözerdi. Ama o, bir problem karşısında ne yapacağını bilemez, bir duruş sergileyemezdi. Bu halleri aynı babasına benziyordu. Kendi de konuşmalar arasında gitgide annesine benzemeye başlamıştı. Hani öyle olmayacaktı. Hani annesine benzemeyecekti. Hani 40 yaş olgunluktu. Hani her şey tecrübe edilmişti.

İnsan, oluşturduğu sebeplerin sonuçlarını yaşar.

40 yaşına gelmiş ve annesinin aynısı olmuştu. Hüzünlendi durdu. Onun elinde bir senaryo gerçekleşmiş ve o bu senaryoyu hiç beğenmemişti. 'İnsan neden gördüğü yanlışı tekrar uygular?' diye kendi kendine sordu. 'İnsanoğlu, hayatında deneyim transferi yapmazsa, aynı yerlerde düşer, aynı yerlerden yara alır, aynı pişmanlıklarla hayatına devam eder' der Deneyimsel Tasarım Öğretisi. Ne kadar da haklıydı.

Annesi çözdüğü için, babası problem çözemez olmuştu. Yapmayacaktı bunu kendine daha fazla. Karar almış, müdahale etmeyeceğine kendi kendine söz vermişti. Çünkü bunun ilerisinde yaşayacaklarını görebiliyordu. Eşinin güçlü olması için, problemleri onun çözmesine fırsat vermeliydi. İlk defa sustu ve bekledi, onun cevap vermesini. Eşi de şaşkındı. 'Nasıl ya, tek başıma mı konuşacağım ev sahibiyle?'

'Sen halledersin hayatım' diyebildi...

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

***

"Milyarlarca insan içinde,

'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?

Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"

Yahya Hamurcu