BEN OLMASAM

BEN OLMASAM 

Ben olmasam nasıl yaşayacaklar?

Onlar benim sayemde yaşıyorlar… Ben getirmezsem nereden ekmek bulacaklar? Ben bu evi temizlemezsem pislikten ölecekler… Ben yardım etmezsem bu işi asla bitiremezler. Bensiz bir iş beceremezler… Ben ödevlerini yapmazsam o hiç yapamaz. Ayakkabılarını ben bağlamazsam yere düşer. Her şeyi ben yapmak zorundayım, onlar hiçbir şey yapmıyor. Bu iş yerinde sadece ben çalışıyorum.

Neredeyse “Ben olmasam nefes bile alamazsınız.” diyecek hale gelir insan…

Peki, insanlar neden bunu dinlemek zorunda olsun ki? Bunları duymak insanı rahatsız eder. Aslında gerçekten birileri bir şeyleri daha fazla yapabilir; ancak bu durum o kişiyi vazgeçilmez ya da çok önemli yapmaz. Tıpkı insan vücudunun organları gibi… Bir kolunu kaybeden kişi, diğer kolu ile yaşayabilir.

O zaman neden bir insan başka bir insanın hayatından çıktıktan sonra, hayat devam etmesin ki? Hangi ölen kişinin ardından bütün ailesi üzüntüden ölmüş? Hangi insan, onun bütün ihtiyaçlarını karşılayan annesi öldüğü için ölüyor? İnsan, her şeyi kendi kendine yapabilen bir canlıdır. Ormandaki bütün ağaçlar gibi aslında; bir halatın içindeki ince ipler gibi…

Yine derin düşüncelere dalmıştı…

İnsan neden bu kadar büyüklenir? Kendini dev aynasında görür… Çok kibir dolu cümleleri vardı oldum olası. Acaba ben de hayatımın başka alanlarında başkalarına başka konularda kibirleniyor olabilir miyim?

Şimdi daha iyi anlıyorum başıma gelenleri… Oysa benzerini daha önce de yaşamıştım. Sebebi ne olursa olsun, insanın bir problemi çözebilmesi için önce fark etmesi, sonra kabul etmesi ve sonra da çözmek istemesi gerekir. Bu basamaklar büyük oranda geçilmiş oldu. Sonuca ulaşmak kesin olmasa da adım atılmış oldu en azından.

Zihin soru cevap ile çalışır.

İnsanın zihnindeki soruları cevaplamaya çalışması çok kıymetlidir. Gerçeğini bulmaya yaklaştırır. Bilinci açılır, daha adaletli yaklaşımlarda bulunur. İnsan düşündükçe zihni paraşüt gibi açılır.

Pekiiii, neden oluşmuş olabilirdi bu kibir?

Öncelikle oluşması için sebepler ortaya konulmalıydı. Gerçekten çok çalışıyordu ve hayatta hiçbir emek boşa gitmeyeceği için bunun karşılığı da gösteriliyordu. Ama insan başta karşılığını az aldığı için, işin sonunda başta alamadığı karşılıklar da eklenince, “Aaa, ben acayip bir şeyim.” demeye başlayabiliyor ve işte orada kaybedebiliyordu.

Azim göstererek hak etmediği iltifatlarla karşılaşmış; bir süre sonra onları da normalleştirmiş ve en sonunda kimliğine dönüşmüştü aslında.

Çok ince bir mesele, çok zor fark edilen bir tespit lütfedilmişti sonuçta. Karmakarışık olmuş bir ipin ucunu bulmuştu. “Aman kaybetmemek lazım.” gibi hissetmek normal olsa gerekti. Çözülmesi ise kim bilir hangi meseleleri de temizleyebilirdi...

Nasıl bir cümleymiş “Ben olmasam”... İki kelime ama asla iki kelime olmayan…

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

***

"Milyarlarca insan içinde,
'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"
Yahya Hamurcu