BENİM KAHRAMANIM

BENİM KAHRAMANIM

Aslı, büyük bir ailenin dört kardeşinden en küçükleriydi. Anne babasının kıymetlisi, çok bilmiş kızlarıydı. Babası, "Benim kızım her şeyi çok iyi bilir", "Benim kızım her şeyi çok iyi yapar", "Benim kızım ne diyorsa onu yapın" diye sever, şımartırdı kızını.

Ailenin diğer üyeleri hayatın zorluklarını beraber üstlendikleri için okumaya vakitleri kalmamıştı. Ama Aslı öyle değildi. Babası, Aslı’ya, “Benim kızım okuyacak, güzel bir meslek sahibi olacak” diyerek arkasında dururdu.

Gerçekten de babasının dediği gibi Aslı okumuştu. Üniversite yılları, ailesinin ona desteği, her şey çok iyi gidiyordu. Üniversitede son senesinde tatil dönüşü, en son babasının onun arkasından el salladığını hatırlıyordu. Daha yurduna varamadan bir telefon gelmişti.

Ne olmuştu ki? Daha yeni ayrılmışlardı. Telefonu çok ısrarlı çalıyordu. Aslı, yüreğinde derin bir sızı hissetti. Çünkü ablası ısrarlı bir şekilde arıyor ve bu telefonun güzel bir haber olmayacağını tahmin ediyordu.

Tahmin ettiği gibi de olmuş, ablası hemen geri dönmesini istemişti . Babası rahatsızlanmıştı; ona öyle demişlerdi.

Çok kıymet verdiği babasının aslında kalp krizinden ölüm döşeğinde olduğunun bilgisi daha ulaşmamıştı Aslı’ya. Nasıl döndüğünü, o yolların nasıl geçtiğini bilmeden hastaneye, kardeşlerinin yanına ulaştı. Kapının önünde gözyaşı döken ailesi vardı.

Aslında birkaç saat öncesinde babası sağlıklı bir şekilde ona el sallıyordu. Bu gerçek, Aslı’yı daha da çok sarsmıştı. Aslı sadece babasını değil, hayattaki kahramanını kaybetmişti.

Derin bir sessizlik vardı içinde. Ağlayamazdı. Duygularını çok belli edemez; acısını da sevincini de içinde yaşardı. Babasını kaybetmek Aslı’ya çok ağır gelmişti, yeni duruma alışamıyordu. Unutmaya çalışıyor, boş durmuyordu.

Aslı, aynı zamanda azimli ve üretken bir kızdı. Kendini oyalamak için kurslara gider, bazı faaliyetlerde bulunur, hep aktif olmaya çalışırdı. Bu, onun acısını yatıştırır ve sürecini kolaylaştırırdı. Kardeşleri ağlamış, üzülmüş, ilk acılarını atlatmış; kendilerince hayata dönmüşlerdi.

Aslı, yıllar geçmesine rağmen babasını unutamıyor ama dile de getiremiyordu.

Annesi de eşinin yokluğuna alışamamış; günden güne çökmeye başlamıştı. Hastalanıyor, bir türlü tanı konulamıyordu. Doktorlar, onun için yapacak hiçbir şey olmadığını, annesinin iyileşmek istemediğini söylüyorlardı.

Aslı’nın hayatında öyle bir dönemdi ki; çok güzel geçen çocukluğu farklı bir sürece evriliyordu. Babasını unutamadan, annesinin belirsizliği ile yüzleşiyordu. Annesi iyileşmiyor, her geçen gün ağırlaşıyor ve hayat onları bir süreliğine durduruyordu.

Aslı, hedefleri olan bir kızdı. Hayatta da garantici olmayı çok severdi. Şu an kontrolünde olmayan olaylar oluyordu ve buna kendisi çözüm bulamıyordu.

Bu hayatta problem kiminse, çözüm hakkı da onundur.

Yardım istemeyene el de uzatılamıyordu... Ne kadar yakınında dahi olsa...Bu belirsizlik Aslı’yı çok yoruyordu. Eskiden olduğu gibi artık yaşam enerjisi yoktu ve annesine anlam veremiyordu. İnsan kendi hayatından neden vazgeçerdi? Peki, annesinin yaşadığı neydi? Bu bir bağımlılık mıydı? Annesi, babası için her şeyi yapmıştı. Belki yapmamalıydı…

Oysa bu hayatta bir şeyini her şeyin yaparsan, o bir şeyi kaybettiğinde her şeyini kaybedersin!

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

***

"Milyarlarca insan içinde,
'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"
Yahya Hamurcu