DÜĞÜN

DÜĞÜN

Sonunda hayalleri gerçek olmuştu. Düğün için tüm hazırlıklar tamamlanmış, geriye sadece düğün merasimi kalmıştı.

Şule, çocukluk aşkı Engin ile yıllardır beraberdi. Birbirlerini görmeden duramaz, birlikte çok eğlenirlerdi. Şule’nin bukle bukle saçları, ela gözleri, Engin'in adeta ilham kaynağıydı. Engin için de aynı şeyler söylenebilirdi. Uzun boyu, güleç yüzü, gülerken ki mimikleri, Şule'nin saatlerce izlese bile bıkmayacağı özelliklerdi. Gençliklerinin baharında iki genç...

Engin ansızın kapısına gelir, "Hadi aşağı in, göreyim seni," derdi. Şule de merdivenlerden nasıl indiğini bilmez, kendini Engin'in iltifatlarını dinlerken bulur ve adeta mest olurdu. Birbirlerini sabaha kadar bıkmadan izleyebilirlerdi. Sohbetleri ve bitmek bilmeyen kahkahaları, her geçen gün daha da bağlıyordu onları birbirlerine.

Ve o hayallerini kurdukları düğün günü nihayet gelmişti.

O yaz, Engin çok etkileyici bir evlilik teklifi yapmıştı. Açık hava sinemasında film izlerken birden beyaz perdede kendi resimlerini görmek Şule'yi çok şaşırtmıştı.

Gelinliği, çocukluğundan beri hayalini kurduğu gibi, kabarık tül etekli, üzeri taşlı ve uzun duvaklı olmuştu. Düğün müzikleri için ilk danslarının şarkısını birlikte seçmişlerdi. Hele düğün davetiyeleri çok etkileyiciydi. Özel zeytin yapraklı bir tasarım yaptırmışlardı. Çünkü zeytin dalının onların hayatında özel bir anlamı vardı. Bahçedeki zeytin ağacının altında buluşurlardı. Orada saatlerce sohbet ederken zamanın nasıl geçtiğini anlamazlardı.

Büyük bir coşkuyla, tam da hayallerini kurdukları rüya gibi bir düğün olmuştu.

Ve rüya bitmiş, gerçeklerin sahne aldığı hayata gözlerini açmışlardı. Engin, işinde yükselme dönemine girmiş, heyecanla toplantıda olanları anlatırken; Şule, üzerinde çalıştığı projeyi azimle tamamlamaya uğraşıyordu.

Engin, "Hadi bir çay içelim," dedikçe, Şule kahve yapıyor; Şule çikolatalı pasta sevmesine rağmen Engin her defasında meyveli pasta getiriyordu. Hatta öyle ki Engin, film izlemek için dev bir sinema odası yaptırmış ama bir türlü ortak bir film izleyememişlerdi.

Birbirlerini izlemeye doyamayan ikili, aynı evde birbirlerini göremez haldeydiler. Her şeyleri meğer ne kadar da zıttı.

Evlilik, birbirlerine baktıklarında değil, birlikte aynı yöne baktıklarında olur.

Evlilik, birbirine iltifat etmekle değil; birbirine fayda vermekle olur.

Aile olmadıklarını, yani ev arkadaşı olduklarını anlamıştı Şule. Aile, aynı hedef doğrultusunda birleşen insanlardan oluşur. Bu sebeple aile olmak için gerçek ilişkiler gerekir. Aile içerisinde mutluluğa da hüzne de ortak olmak gerekir. Sadece duyguları değil, hayatı paylaşabilmek gerekir. Ama onların böyle bir derdi yoktu.

Öyle ki aile, hayatta babadan çocuğa kadar pay verebilmektir. İnsan yetiştirmek başka bir şey; büyütmek başka bir şeydir. Bir puzzle gibidir aile olmak; eksikliği tamamlamaktır. Birlikte insan yetiştirmek için yola çıkan iki insanın ortak hedefi çok önemlidir. Peki, bu mümkün müydü?

Sadece eşler olarak değil, anne-baba olarak da ortak sorumluluklar vardır ailede. Akıllarına çocuk gelmiyordu bile.

Çocuk, aile içerisinde dünyaya geldiği andan itibaren büyür. Oysa o çocuğu yetiştirmek, birlikte hareket etmektir. Evlilik, evcilik oyunundan başka bir şeydir. Anladı ki aile olmadan önce daha detaylı düşünmek gerekirdi. Biraz geç kaldığını fark etti.

Çılgın evlilik teklifleri, düğünler, hazırlıklar çok güzeldi.

Peki ya sonra?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

***

"Milyarlarca insan içinde,
'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"
Yahya Hamurcu