KÖŞELİ JETON

 

KÖŞELİ JETON

 

Yeni yaş, yeni umutlar… Nesrin, geride bir sürü yaşanmışlığı bırakmıştı. İnsanlar kırk yaşın farklı olduğunu anlamışlardı. Nesrin de  kırktan sonrasını merak ediyordu. Bir beklentisi vardı elbette; yaşananları kafaya takmadan yaşamak, o olgunluğa ulaşmak istiyordu. Geçmişin değerlendirmesini yapıp önüne bakmak en büyük hedefiydi. Çünkü tekrar tekrar aynı hatalara düşmek, artık büyük bir zaman kaybıydı. 

Yirmili yaşlarda hata yapınca “gençlik”  daha öncesinde “çocukluk” deniliyor.  Ama otuzundan sonra, hele ki kırkından sonra, yaptığın hatalara mazeret bulmakta zorlanıyordu insan. Bu yüzden, bu yaşında büyük bir temizlik yapmaya karar vermişti. Hem somut hem de soyut anlamda... 

Daha az eşyayla, daha küçük bir evde, daha az insanla, daha sade kıyafetlerle, daha az yemek yiyerek ve en önemlisi daha az konuşarak devam etmek istiyordu hayatına. Çünkü bu yaşına kadar anlamıştı ki, azın bereketi vardı. Az eşya, az insan, küçük bir ev… Ve her şeyin, herkese, her ortamda anlatılmaması gerektiğini öğrenmişti artık. Bu farkındalık, onun için yaş almanın en değerli hediyesiydi. Azimliydi hayata karşı öylede devam etmeliydi.

Nesrin, sınırları kalın olan biriydi.  Her şeyini kolayca paylaşan, her şeyini verebilen biri değildi. Ama güvendiği ve sevdiği insanların yanında bambaşka biri olabiliyordu. O zaman sınırları ortadan kalkıyor, yaşadıklarını durmaksızın anlatıyordu.

Yine öyle bir gündü. Kalabalık bir ortamda, güzel manzaralı bir yerde, çok değer verdiği birinin evindeydi. İnsan, derdini anlattıkça rahatlar ya hani… Ya da senin aklına gelmeyen bir şey, başkasının zihnine düşer.  “Ben bunu hiç düşünmemiştim,” denilen anlar çok kıymetli olur. Nesrin de bu niyetle anlatmaya başlamıştı. Ama dedim ya; her şey, herkese, her ortamda anlatılmazdı. 

Birini uyarmanın en tatlı yolu nedir, bilir misiniz? Ona bir hikâye anlatmak… İçindeki isimleri değiştirip, olayın içine onu yerleştirmek. Nesrin’in arkadaşı da tam bunu yapmıştı. 

Bazı insanlar ise  dolaylı anlatımlardan anlamazlar. Onlara doğrudan söylemek gerekir.  Çünkü etkisi o zaman maksimum olur. Bu yüzden, o an tam olarak anlamamıştı Nesrin. Ama o gün içinde hep yaşadıklarını ve duyduklarını değerlendirdi. Arkadaşının söylediği bir söz takıldı aklına: “İnsan anlattıkça algısı azalıyor.” Gerçekten öyle miydi? Çok konuşunca, etrafındakileri fark edemez mi oluyordu insan? Başkasının derdini görmezden mi geliyordu?

Tüm bunları kulağına küpe yaptı. Bir yerden sonra, işte bu tür sözler insana güzel hediyeler oluyor. Evet, bu sefer paketi biraz zor açtı. Jeton biraz köşeliydi ama olsun… Sonunda aldı, kabul etti.

İnsanoğlu bu hayatta yanılır. Derdini anlattıkça rahatlayacağını düşünür. Bu sebeple dinlemekten çok konuşur.

Peki çok konuşan anlayabilir mi?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

***

"Milyarlarca insan içinde,

'bir’ kişinin ne önemli olabilir ki?

Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"

Yahya Hamurcu